Aslan ve Fare

Bir gün, sıcak bir yaz sabahında, ormanın kralı Aslan, büyük bir ağacın altında dinleniyordu. Yemekten sonra biraz kestirmek isteyen Aslan, kükreyerek uykuya daldı. Bu sırada, ormanda oyun oynayan küçük bir fare, yanlışlıkla Aslan’ın üzerine tırmandı. Aslan birden uyandı ve koca pençesiyle fareyi yakaladı.

“Kim benim uykumu bölmeye cüret eder?” diye gürledi Aslan. Küçük fare, korkudan tir tir titreyerek yalvarmaya başladı:
“Lütfen beni bırak, büyük Aslan! Eğer hayatımı bağışlarsan, bir gün senin için bir iyilik yapabilirim.”

Aslan, küçücük bir farenin kendisine nasıl yardım edebileceğini düşünerek güldü. Ama fareyi yemek yerine, onu serbest bıraktı.
“Tamam,” dedi Aslan, “git ve bir daha beni rahatsız etme.”

Günler geçti. Bir gün, Aslan ormanda dolaşırken bir avcının tuzağına düştü. Kalın bir ağ, Aslan’ı yere sabitledi. Ne kadar çabalarsa çabalasın, ağdan kurtulmayı başaramıyordu. Ormanın her yerinde yankılanan kükreyişler, birinin yardım etmesi için çağrı gibiydi.

Bu sesleri duyan küçük fare hemen olay yerine koştu. Ağda sıkışmış Aslan’ı gördü ve tereddüt etmeden işe koyuldu. Keskin dişleriyle ipleri kemirerek, ağı parçaladı. Nihayet, Aslan özgürlüğüne kavuştu.

Aslan, fareye minnettar bir şekilde baktı ve şunları söyledi:
“Bugün bana ne kadar büyük bir ders verdin! Küçük ya da büyük, herkesin yardımı değerlidir.”

Fare de gülümseyerek cevap verdi:
“İyilik karşılıksız kalmaz. Sen beni kurtarmıştın, şimdi sıra bendeydi.”

Bu olay, ormandaki tüm hayvanlara iyilik yapmanın önemini ve küçük görülen şeylerin de büyük anlamlar taşıyabileceğini gösterdi.

MASAL DİNLE: