Kırmızı Başlıklı Kız ve Ormanın Sırrı
Bir zamanlar, uzak bir köyde, sevimliliğiyle tanınan küçük bir kız yaşarmış. Herkes ona “Kırmızı Başlıklı Kız” derdi, çünkü her zaman başında kırmızı renkli bir pelerin taşırdı. Bu pelerin, annesinin ona bir doğum günü hediyesiymiş ve kız, onu o kadar çok severmiş ki, ne zaman dışarı çıkarsa başından hiç çıkarmazmış.
Bir gün, Kırmızı Başlıklı Kız’ın annesi, ona büyükannesine bir sepet dolusu yiyecek götürmesi için görevlendirdi. “Ormanın içinden geçerken dikkatli ol,” dedi annesi, “Ve sakın yabancılarla konuşma. Orman bazen tehlikeli olabilir.”
Kırmızı Başlıklı Kız, annesinin uyarılarını ciddiye alarak yola koyuldu. Orman, her zaman olduğu gibi gizemli ve huzurlu görünüyordu. Kuşlar cıvıldar, ağaçların gölgesinde rüzgar hafifçe esiyordu. Ancak, Kırmızı Başlıklı Kız’ın bilmediği bir şey vardı; bu ormanın içinde uzun zamandır kaybolmuş bir sır vardı. Ormanın derinliklerinde, herkesten uzak, bir kötülük gizlenmişti.
Kırmızı Başlıklı Kız, ormanın iç kısmına doğru ilerlerken, birden büyük bir çalılığın arasından çıkan bir ses duydu. Ses, ona selam veren bir kişinin sesi gibi geliyordu. Başını çevirdiğinde karşısında bir kurt gördü. Kurt, gözlerinde garip bir parıltı ile ona yaklaşıp, “Merhaba küçük kız, nereye gidiyorsun?” diye sordu.
Kırmızı Başlıklı Kız, annesinin uyarısını hatırlayarak, dikkatli bir şekilde yanıtladı: “Büyükanneme yiyecek götürüyorum. O, ormanın öteki ucundaki küçük kulübesinde yaşıyor.”
Kurt, sinsi bir gülümsemeyle, “Ne güzel! Ama neden bu kadar uzun bir yol gidiyorsun? Büyükannenin evine en kısa yol, şu patikadan geçer,” dedi. Kırmızı Başlıklı Kız, kurtun tavsiyesini düşündü. Ancak bir an durakladı, çünkü içinde bir şüphe oluşmuştu. “Sanırım o yolu biliyorum ama annem bana uzun yolu takip etmemi söyledi,” dedi ve hızla yoluna devam etti.
Kurt, Kırmızı Başlıklı Kız’ın gitmesinin ardından, ormanın derinliklerine doğru hızla yürümeye başladı. Hedefi belliydi: Büyükannenin evini bulmak. O anda, ormanın en karanlık köşelerine doğru ilerledi ve büyükannenin evinin yerini keşfetti. Büyükannesi içeride yalnızdı ve bu fırsat kurt için kaçırılmayacak bir anıydı.
Kırmızı Başlıklı Kız, biraz korkmuş olsa da, yoluna devam etti. Yolculuğunun sonlarına geldiğinde, kulübesinin ışıklarını gördü ve içini bir huzur kapladı. Ancak kapıyı açtığında, bir şeyler farklıydı. Evin içinde sesler vardı, ama alışık olduğu büyükannesinin sesine hiç benzemiyordu. Hızla içeri girdi ve kapıyı kapattı.
Büyükannesinin yatağında yatan figür, Kırmızı Başlıklı Kız’a doğru bakıyordu. Ama bu kişi, büyükannesinin ta kendisi değildi. Onun yerine, kurt, büyükannesinin kılığına girmişti!
“Küçük kız,” dedi kurt, “senin gibi masum birini bekliyordum.” Kırmızı Başlıklı Kız, korku içinde yerinde durdu. “Siz… siz büyükannem değilsiniz!” diye bağırdı.
Kurt, gülerek, “Evet, bu evdeki tüm sırları öğrenmeye çalışırken bir hata yaptım,” dedi. “Gerçekten de, ben burada bir sır saklıyorum, ama ne yazık ki sen onu öğrenemezsin.”
Kırmızı Başlıklı Kız, kurtun gerçek yüzünü gördükçe, zekasını kullanmaya karar verdi. Hemen etrafına göz attı ve bir çözüm bulmak için hızla düşündü. O sırada, çok uzaklardan bir avcı sesi duydu. Kırmızı Başlıklı Kız, hemen kapıyı çarptı ve hızla avcıya doğru bağırdı. “Yardım edin! Kurt burada!” dedi.
Avcı, kulübeye hızla girdi ve kısa sürede kurtu etkisiz hale getirdi. Kırmızı Başlıklı Kız’ın cesareti ve aklı sayesinde, kurt büyükannesine zarar verememişti.
Büyükannesi, güvenli bir şekilde uyandığında, Kırmızı Başlıklı Kız’a teşekkür etti. “Bu ormanın içinde sadece senin cesaretin ve aklın, beni kurtarabilirdi,” dedi. “Ama unutma, her zaman dikkatli olmalı ve tek başına yola çıkmadan önce, çevreni iyice gözlemelisin.”
Kırmızı Başlıklı Kız, büyükannesine ve avcıya teşekkür ederek, eve dönüş yoluna çıktı. O günden sonra, sadece başkalarına güvenmekle kalmayıp, kendi aklını da kullanarak, her adımında dikkatli olmaya karar verdi.
Masalın Anafikir: Cesaret, akıl ve dikkatle her tehlike aşılabilir. Her zaman başkalarına güvenmeden önce, kendi iç sesimizi dinlemeli ve sağduyumuzu kullanmalıyız.
